Mijn Kunstleven
In de winter vond ze het wel comfortabel, zo�n kacheltje in bed dat haar warm hield als zelfs het dekbed niet genoeg was, maar in de zomer vond ze hem een ramp; dat dampende lijf in haar buurt was meer dan ze kon verdragen en dus sliepen ze �s zomers apart. Hij in een bed op de grond, zij in het tweepersoonsbed zonder dekbed en met een fles Evian bij de hand.
In het begin had Simon er nooit erg in gehad -- geen wonder eigenlijk, want ze had nooit was gezegd. Dat kwam pas later, nadat ze getrouwd waren, in Maart �86, kort na de Tsjernobyl-ramp. Niet dat dat nu zo belangrijk was, maar Simon herinnert zich nog dat hij dacht: Een ongeluk komt nooit alleen. Kort daarna, half Mei om precies te zijn, werd hij dus op de grond gegooid, het bed uit. Aanvankelijk vond Simon het wel okay, maar na tien jaar begon het hem zwaar te vervelen, en z�n rug werd er ook niet beter op. Hij had nog geopperd een extra bed te kopen, maar zij was daar op tegen. "We zijn toch getrouwd?"
"Inderdaad," dacht Simon, en daar bleef het bij.
Het is vaak moeilijk om ideeën die je hebt goed te omschrijven, om het goed, of zelfs maar gedeeltelijk op te schrijven, maar gelukkig genoeg heeft dit boek vele bladzijden, dus een groot probleem zal het niet worden; we moeten omzichtig zijn, dat is alles. Net als met dit verhaal. Niet teveel focus geven op het verhaal zelf, maar liever kijken naar de dingen eromheen, zoals de boekenkast, om maar eens iets te noemen. En ik denk dat het een goed idee is om eens naar die boekenkast te kijken. Voordat Simon trouwde met Daphne waren ze allebei fervente lezers, ook daarna, hoewel daarna, dus na hun trouwen, hun smaak in boeken versmelten en er moeilijker wat over te zeggen valt. Het laatste boek dat Simon voor zichzelf had gekocht was Before She Met Me van Julian Barnes. Dat was een week voor hun trouwen en hij vond het wel frappant dat de vrouwelijke hoofdpersoon, net als Daphne, actrice in B-films was. Nu was dat in Nederland natuurlijk niet zo moeilijke, want alle Nederlandse films zijn B-films, maar het was toch niet iets dat je alle dagen tegenkwam. Of wel soms? Precies. Hoe dan ook, de gelijkenis hield daar ook op, dus waar hebben we het over? Maar wat had Simon verder nog staan? Reve voornamelijk, Simon had al zijn boeken die tot dan toe waren uitgegeven. Zijn favoriete was De Circusjongen, maar dat maakt ook niet zoveel uit. Daarnaast had hij twee (beide zou ik moeten zeggen) novellen van Leonard Cohen, welke Simon zwaar ondergewaardeerd vond, want hij schreef werkelijk prachtig. Junkie en Naked Lunch van Burroughs stonden ook in zijn naast, naast de werken van Shakespeare en Wilde.
Hmm... Wacht even, dit wordt stomvervelend. Laat ik het eens een beetje samenvatten. Voor Simon was het duidelijk: vorm ging voor inhoud; vorm bepaalde inhoud en hoewel hij wel wist van �geen vorm zonder inhoud� was het omgekeerde toch absoluut niet waar. Als een boek niet goed geschreven was dan kon de inhoud nog zo goed zijn, Simon zou het nooit lezen. Vorm was het belangrijkste.
Over het algemeen moet ik zeggen dat Simon wel gelijk heeft daarmee: vorm is inderdaad heel belangrijk, maar je kunt niet achteloos over de inhoud heen stappen. Vorm en inhoud zijn eigenlijk één; ze kunnen niet zonder elkaar en samen vormen ze de Stijl, dat wat werkelijk een boek maakt of breekt. Stijl is vorm en inhoud samen en maakt tevens duidelijk dat een inhoudsloze vorm, alsmede een vormeloze inhoud niet mogelijk is zonder het een slecht boek te maken, hoewel het natuurlijk altijd mogelijk is dat één van beide elementen de boventoon voert. Twee zeer duidelijke voorbeelden zijn de schrijvers Gerard Reve en Harry Mulisch, de één prefereert vorm, de ander inhoud. Slechts een paar schrijvers maken beide elementen tot één geheel, zoals Shakespeare, maar recentelijker zou ik ook Ondaatje willen noemen, hoewel er zonder twijfel mensen zijn die het hier niet mee eens zijn, zoals die er altijd zijn, want dat is mensen nu eenmaal eigen.
Datzelfde geldt voor Simon en Daphne, om één of andere reden werden ze na hun trouwen een soort fotonegatief van elkaar. Voor een gedeelte was dat natuurlijk al voordat ze trouwden, maar het verschil tussen beiden was een stuk minder scherp. Het was alsof ze beiden wanhopig probeerden hun individualiteit te bewaren door hun kenmerkende, of eigen, eigenschappen te versterken of zelfs te parodiëren. Het is één van de twee mogelijkheden die zich voor kunnen doen als twee mensen intensief samen zijn, of, om het anders te zeggen, als ze bijna 24 uur per dag op elkaars lip zitten. De tweede mogelijkheid is dat de één de ander wordt, als ze dus hetzelfde worden. De eerste mogelijkheid is duidelijk een teken dat de één even dominant is als de ander, en dat beiden vrij dominant zijn. De tweede mogelijkheid ontstaat als één van beiden minder, een stuk minder, dominant is dan de ander. Natuurlijk bestaat er ook nog een derde mogelijkheid, wanneer er dus niets verandert, maar dat is zeer zeldzaam. Jammer maar helaas.
Maar goed, Simon en Daphne werden dus een fotonegatief van elkaar en dus tevens een parodie op zichzelf, maar laten we even kort naar de bijbetekenissen van fotonegatief. Je hebt dus de gewone foto, laten we zeggen, voor het gemak, dat dat Simon is, en je hebt het negatief van die foto, en dat is dus Daphne. Ze zijn volledig tegengesteld aan elkaar, maar aan de andere kant is het ook weer zo dat foto en negatief allebei hetzelfde beeld weergeven, maar slechts een andere manier van weergeven hebben, wat tot uiting komt in hun verschillende ideeën over �de dingen�, zoals dat heet.
Om maar weer terug te komen op de boekenkast, Daphne vond vorm een stuk minder belangrijk dan de inhoud. Vormgeving scheelde haar zogezegd geen reet. Inhoud was waar het om ging. Van boeken moet je iets kunnen leren, of in ieder geval iets opsteken, nieuwe ideeën opdoen. Dat soort dingen, je weet wel. Mede daarom prefereerde ze Mulisch boven Reve -- het aloude geschil breidt zich uit over alle mogelijke dingen. Maar ja, zo zijn die dingen nu eenmaal. Het is natuurlijk wel opmerkelijk dat ze er wel allebei naast zitten en de stijl volledig uit het oog verliezen. Het gevaar van te dicht op kijken naar de details en daardoor het hele plaatje uit het oog verliezen.
Echter, vorm en inhoud waren niet de enige dingen waarover ze van mening verschilden. Het ging van het hoe lang koken van groenten tot wie de betere Beatle was; John of Paul. Jaja, getrouwd zijn valt soms nog helemaal niet mee, dat blijkt maar weer eens.
Als lezer zul je misschien wel denken: Wat heeft dit in Godsnaam met het begin van het verhaal te maken? Wat kan mijn het wat schelen dat Simon en Daphne tegenpolen zijn? Waarom lees ik eigenlijk nog? Enzovoorts. Nu moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik dat zelf ook nog niet helemaal weet. Al die nutteloze details. Poe-poe! Zou het misschien zijn om aan te geven dat het na ruim 10 jaar misschien niet meer zo goed ging tussen Simon en Daphne? Dat ze beiden er eigenlijk geen zin meer in hadden, maar evengoed te schijterig waren dat te zeggen, en dus maar door bleven kibbelen. Ja, ook dat gebeurt, want degene die het als eerste zou durven zeggen zou ook gelijk de gebeten hond zijn. De schuldige (een schuldige moet er altijd zijn, zo zijn mensen) die er (zonder twijfel) waarschijnlijk ook een minnaar (m/v) op nahield en al dat andere verschrikkelijke dat bij een scheiding komt kijken. Nee, over kinderen hoef je je geen zorgen te maken -- die hadden ze niet omdat ze allebei wel wisten dat dát geen goed idee was. Ze hadden hun handen al vol aan elkaar, dus aan kinderen hadden ze zeker geen behoefte. Vooral Daphne niet, want zij moest toch zeulen met dat ding, negen maanden lang, en daarna nog eens zo�n 20 jaar, zo niet langer.
Nee, het ging dus niet goed tussen hen en geen van beiden wilden ze de eerste stap zetten, want dat zou een teken van zwakte zijn en ze waren nog steeds even dominant. En dus uitten ze hun ongenoegen op andere manieren, en zochten ze hun geluk allebei elders. Daphne bij een tweedejaars student Nederlands die Kasper heette, en Simon bij een vrouw die hij ooit in een wasserette had ontmoet en die Wiekske heette, wat een wel zeer ongebruikelijke naam is, maar haar ouders waren nogal vreemd, vandaar. Ja, vreemd is wel het goede woord. Haar vader... Ach, wat maken die ouders nou uit? Voor dit verhaal helemaal niets. Ik weet, op zich is het leuk af te dwalen, maar nu heb ik daar gewoonweg geen zin in, zo makkelijk ligt dat.
Een groot gedeelte van de sfeer, alsmede de kwaliteit van tv-series, films en toneelstukken wordt bepaald door de muziek daarin, en bij de meeste series, films, stukken wordt er gewoonweg niet over nagedacht, met als resultaat dat het geheel niet zo goed is als het zou kunnen zijn. Ook het geluid in het algemeen maakt veel uit; de keuze en soort van achtergrondgeluiden en de manier waarop het/ze gebracht wordt/worden wordt ook veel te vaak over het hoofd gezien. Maar ik heb geen zin om voorbeelden te geven van dat. Wat ik eigenlijk wel wil doen is een alfabetische lijst samenstellen met acteurs (m/v) die eigenlijk acdeurs zijn, die acteren als een deur, maar gezien het feit dat ik de namen niet weet, en ik niet alfabetisch denk, zal ook dat wel niet gebeuren. Niet nu in ieder geval. Eigenlijk zijn er maar weinig goede acteurs (m/v). Hoe dan ook, er is meer kaf dan koren, maar dat heb je overal. Van de Oude Doos zijn er natuurlijk ook genoeg, maar om andere redenen, zoals Duitse Nazi's in Amerikaanse actiefilms over de Tweede Wereldoorlog. John Cleese in Fawlty Towers ("...hors d'oeuvres which have to be obeyed at all times.") Okay, die is niet zo oud, maar wel leuk. Humor!
Dood gaan we allemaal
Daar doe je niets aan af
Maar voor we doodgaan scheiden we eerst
Het koren van het kaf
Geen twijfel kan nu meer bestaan
Ik ben dapper -- jij bent laf
En zo zal het altijd blijven
Tot in het graf
Maar er is toch nog iets anders
En dat is toch wel maf
Jij rijdt een Mercedes
En ik rij in een...
Nu ik erover nadenk lijkt een stijl als van schrijven als in dit verhaal wel heel erg op de Britse Post-modernistische stijl van de afgelopen 10 jaar ofzo. Het is allemaal op het eerste gezicht wat onsamenhangend, maar bij nadere bestudering is er toch een duidelijk verband tussen te ontdekken. In dit geval zou je kunnen zeggen dat dat verband, het onderliggende thema zeg maar, dat dat tweestrijd is. Of het gevecht man-vrouw. Of jaloezie. Of haat-liefde. Of gewoon het getal 2. Twee is ook een heel belangrijk, en magisch, getal, zoals je waarschijnlijk wel weet. Aan-uit; op-neer; zwart-wit; mooi-lelijk; leven-dood; groot-klein; hard-zacht; en ga zo maar door -- de lijst is een schier oneindig aantal tegenstellingen, maar in dezelfde lijst staan ook dingen als: jij-ik. Zie je het verband met het verhaal? Mooi zo. Simon-Daphne; man-vrouw.
Simon dacht ook na over die dingen, hoewel het wezenlijke nut daarvan hem ontging. Hij classificeerde dat soort gedachten onder dezelfde noemer als waaronder je bijvoorbeeld neuspeuteren, vaak met je ogen knipperen, krabben, of je hand door je hand halen zou onderbrengen; dingen die geen nut hebben als zodanig, maar op bepaalde momenten een soort noodzaak hebben die aan iedere vorm van uitleg voorbij gaat. Je moet, als het ware. Het is onvrijwillig en als je ermee geconfronteerd wordt is dat vaak zelfs beschamend, of in ieder geval iets dat je niet terug wilt zien; iets wat je wilt laten rusten en nooit meer over na wilt denken totdat je het weer doet, en dan begint alles weer van voren af aan.
Maar goed, Simon had dus een buitenechtelijke relatie met Wiekske, wiens ouders raar waren, en die ook geen wasmachine had. Alhoewel, ook? Simon en Daphne hadden er wel een. Zelfs een droger erbij, wat geen overbodige luxe was omdat hun tuin nou niet echt groot was. Zeg maar zelfs klein, heel erg klein. "Maar wat moest Simon dan in die wasserette doen?" Ik hoor je die vraag al stellen. Net als: "Konden ze die kleren niet op zolder drogen? Een droger is nou niet bepaald milieuvriendelijk." Etc. Ja, wat kan mij dat verdommen? Simon was nou eenmaal in die wasserette toen Wiekske er ook was. Laten we zeggen dat het was om de dekbedden te wassen, of om een jas te stomen te brengen. Het maakt niet uit waarom hij daar was; ik zou je van alles op de mouw kunnen spelden over de redenen waarom Simon naar de wasserette ging op dezelfde dag dat Wiekske er was. Ik zou je zelfs kunnen vertellen dat hij daar helemaal niets te zoeken had, maar dat hij toevallig Wiekske door de etalage heen, in de wasserette zag staan en toen besloot naar binnen te gaan en met haar te praten. Of dat hij daar iedere zaterdag van de week heen ging om te schaken met een oude vent die daar ook altijd zat, maar nooit wat deed, behalve schaakspelen. Zo niet met een andere, dan tegen zichzelf. In het kort: de reden maakt niet uit; Simon was daar, Wiekske was daar en van het één kwam het ander, etc. Blablabla. En dus had Simon, uit pure ontevredenheid met zijn relatie met Daphne, er een vriendinnetje bij. En je kunt van mij aannemen dat dat verder ging dat alleen handje vasthouden. Jawel. Zoenen deden ze ook. Echt waar. Ik heb het zelf gezien, wat helemaal niet zo moeilijk is als je misschien zou denken met een buitenechtelijke relatie; voor iets dat sociaal gezien niet door de beugel kan waren Simon en Wiekske heel erg publiekelijk bezig, samen te zien in cafés, parken, nachtclubs, noem maar op. Maar ik zag ze zoenen toen ik ze in de bioscoop zag. Ik kom niet echt vaak meer in de bioscoop. Vroeger wel, was ik er iedere week, maar recentelijk ga ik alleen nog maar naar een paar films per jaar. Hen zag ik zitten in The English Patient. Prachtfilm, maar dat terzijde. "Hoe kende je ze dan?" Nog zo�n domme vraag! Wat denk je? Ik heb ze bedacht, dus ik zal wel weten hoe ze eruit zien, dacht je niet? Inderdaad ja! God, wat een domheid! Nouja, jij kunt er ook niets aan doen, tenslotte ben je opgegroeid met het idee dat in een verhaal alles een ankerpunt in het echte leven in de realiteit, moet hebben -- de schrijver bestaat niet, en zeker zijn fantasie bestaat niet in een verhaal. Wel in dit verhaal dus. Ik weet hoe Simon en Wiekske en Daphne en Kasper eruit zien, want ik heb ze verzonnen. Jij weet niet hoe ze eruit zien want jij hebt ze niet verzonnen. Misschien heb je ze wel eens gezien, maar je had nooit geweten wie ze waren. Maar ik dus wel!
Enfin, zo zijn de zaken en zo staat het ervoor en niet anders. Ik zal ook niet vertellen hoe ze eruit zien, want vroeger of later komt er wel iemand die daar dan dingen achter gaat zoeken, en ongetwijfeld ook vindt, die ik helemaal niet bedoeld heb. Vrouwenhaat, zelfhaat, of zelfverheerlijking (vrouwenverheerlijking), etc. Dat soort dingen dus. Nee, ga ze nu niet proberen te vinden in andere dingen! Dit is gewoon een kort verhaal over Simon en Daphne, dat is alles. Nu zijn inderdaad Wiekske en Kasper er ook bij, maar dat wisten ze niet van elkaar, wat wel opmerkelijk te noemen valt, want ook Daphne was niet echt geheimzinnig bezig. Het is een wonder dat ze elkaar nooit tegen zijn gekomen in een café, park, nachtclub of cinema. Then again, dit is natuurlijk gewoon een fictief verhaal en is alles mogelijk. Dat is maar goed ook, want anders had Wiekske nooit een KGB agente kunnen zijn (dat zijn altijd vrouwen, wist je dat niet, kijk maar naar James Bond-films), of dat Kasper eigenlijk van Alpha Centauri kwam en gestuurd was om een hybride mens-buitenaards-wezen te maken. Enzovoorts. Alles is mogelijk, maar ik zal het reëel houden, om je een plezier te doen. Zo ben ik ook weer.
Zoals ik al zei, ze wisten van elkaar niet dat ze een buitenechtelijke relatie hadden, hoewel ze wel allebei een vermoeden hadden, dat ze echter ook allebei afdeden als paranoia omdat zij zélf een buitenechtelijke relatie hadden. Maar het was aan bepaalde dingen te merken. Op één of andere manier werd hun huwelijk beter -- ze hadden minder mot en gingen beter, vriendelijker met elkaar om, wat op zich al wantrouwen zou moeten wekken, maar het resulteerde enkel in schuldgevoelens, maar ook dat stond een gelukkiger huwelijk niet in de weg.
Ja, het lijkt nu wel of ik naar een bepaald onderliggend moraal toewerk, maar dat is niet zo. Dit wordt geen happy end, en ook geen unhappy end, dat mag nu wel gezegd worden. Dit wordt gewoon een einde, of een gewoon einde, dat natuurlijk helemaal geen einde is, tenzij ze doodgaan, want alles eindigt met de dood. Dit einde komt trouwens ook met een dood, maar niet dat van een mens. Ik zal je nu alvast vertellen hoe het afloopt: het huwelijk eindigt met bestaan. Zo makkelijk is dat hoewel nog wel één en ander moet gebeuren voordat het zover is. Ik kan je ook alvast verklappen dat Simon en Daphne allebei heel erg tevreden zijn met dat einde. Dus toch een happy end? Wacht nou maar af, dan zul je het zelf wel zien, want om nu alles al te vertellen zou wellicht toch teveel van het goede zijn. Of niet soms? Precies.
Om één of andere reden had Simon een voor de 20e eeuw, of zelfs laat 20e eeuw, het fin-de-siècle, ongezond hoge belangstelling voor poëzie. Niet zozeer zijn eigen poëzie, want dichten kon hij niet, en ook niet voor nederlandstalige poëzie, maar voor engelstalige, 20e eeuwse poëzie. Voor Leonard Cohen, voor T.S. Eliot, voor Federico Garcia Lorca (hoewel dat een Spanjaard was), voor al die kleine dichters wiens gedichten pronkten op de tussendeuren van de Londense Metro. Dat soort poëzie. Gedichten die, ondanks het feit dat alles al gezegd is, toch met iets nieuws op de proppen kunnen komen. Dit was iets dat hij deelde met Daphne. Het was zelfs de reden geweest dat ze elkaar ontmoetten. Beiden waren ze Cohen-fan en toen deze in Berlijn een poëzie-avond had (in 1974 ofzo) kwamen ze elkaar daar tegen. Of eigenlijk daarvoor, want Daphne kon autorijden en Simon had een lift naar Berlijn nodig, maar dit terzijde. Dat die avond in 1974 was, in Maart van dat jaar, maakte het inderdaad dat ze elkaar al 12 jaar kenden voordat ze trouwden. Precies 12 jaar, op de dag af. Dit voor Romantisch effect, dat uitbleef en volledig werd vergeten de eerste nacht dat Simon op de grond moest slapen, om maar te zwijgen van 11 (of was het 10?) jaar later, toen Simon Wiekske tegenkwam, en Daphne Kasper.
Maar om terug te komen op hun eerste ontmoeting (die tussen Simon en Daphne, niet Simon en Wiekske), Simon plaatste een advertentie in een krant (of 3) welke vroeg om iemand die hem naar Berlijn zou kunnen rijden voor de poëzie-avond van Leonard Cohen op 12 Maart 1974, en Daphne reageert. En toen duurde het nog jaren voordat ze werkelijk wat in elkaar zagen. Jaren en, voor Simon, heel veel treinreizen op en neer van Leeuwarden naar Alkmaar, waar Daphne woonde, en waar ze ook trouwden en waar ze daarna allebei woonden (God weet waarom). Samen, wel te verstaan, maar dat wist je natuurlijk al.
Wiekske had nooit wat gezien in dichters en/of gedichten, ze was enkel geïnteresseerd in wat Simon erover kon vertellen, hoewel dat ook snel genoeg begon te vervelen. Het leeftijdsverschil tussen hun beiden was trouwens een stuk kleiner dan je zou denken. Simon werd eind 1997 42 en Wiekske zou 37 worden in datzelfde jaar. Het verschil was een stuk kleiner dan tussen Daphne (44) en Kasper (22), wat wel raar is, want de annalen beschrijven dat het gewoonlijk andersom is, maar hier dus niet.
Wat ook vrij opmerkelijk genoemd mag worden is dat Simon en Wiekske werkelijk niets overeenkomstig hadden. Ze waren zelfs geen fotonegatief van elkaar, maar eerder 2 totaal verschillende foto�s; Simon een foto van een schrijver omringd door symbolen, Wiekske een vakantiekiekje op de Hoge Veluwe, zeg maar. En toch elkaar blijven zien, dat is dan toch wel weer knap, hoewel de uitdrukking �bij gebrek aan beter� ook voor beiden wel van toepassing was. Eén geluk: Wiekske was niet dat artiesterige, linkse type waar Simon zo het schurft aan had, zoveel was wel duidelijk. Net als aan muziek, popmuziek.
Hedendaagse muziek is niet anders dan een herhaling van oude muziek, voor het grootste gedeelte, met mogelijke uitzondering van progressieve-dance-techno-beat-drum�n�bass-whatever, maar daar weet ik geen donder van. Maar kijk eens naar Supergrass. Iedereen denkt eerder aan de Monkees (omdat ze eruitzien als apen), maar ze klinken eerder als Adam Ant. Oasis is een Beatles voor de jaren �90, met alle revolutionaire elementen handig verwijderd of vercommercialiseerd. Gene klinkt als Morrissey (of the Smiths), Pulp als Lloyd Cole, etc. Maar ook veel andere dingen lijken op een herhaling van wat al is geweest, zoals Graham Swift al opmerkte in Waterland, verfilmd met Donald Sutherland in de hoofdrol, wiens zoon Kiefer sprekend op hem lijkt. Ik bedoel maar. Nu kun je zeggen, zoals Bakhtin doet, dat herhaling niet bestaat, omdat de context altijd anders is, maar dat is natuurlijk je reinste onzin. Dat zou betekenen dat alles altijd origineel is, en je kunt niet zeggen dat dat het geval is. Nee, herhaling bestaat, dat is maar al te duidelijk, al zeg ik het zelf.
Om nog eens terug te komen op de relatie tussen Daphne en Kasper; het is natuurlijk niet zo raar als ik in eerste instantie dacht. Daphne was nog steeds actrice in B-films, en ook de stem van menig reclamespotje, en dus was dat alles machtig interessant voor Kasper, die zelf ook aspiraties had om reclamefilmpjes in te spreken. Tenslotte word je door miljoenen mensen gehoord door heel Nederland. Als filmacteur mag je blij zijn als er 3 mensen naar je film komen kijken. Nee, Kasper wilde het maken in de reclame-inspreek-wereld en kon Daphne daarbij goed gebruiken, dacht hij. Dat bleek tegen te vallen, want Daphne had lang niet zoveel invloed als hij dacht. Sterker nog, ze had helemaal geen invloed, en reclames inspreken deed ze alleen voor het geld, want eigenlijk had ze er helemaal geen zin in, en er al helemaal geen affiniteit mee.
Toen Kasper daarachter kwam had hij in eerste instantie helemaal geen zin meer in een relatie met Daphne, die twee keer zou oud was als hij, maar hij kwam tot de ontdekking dat hij stiekem, waarschijnlijk omdat z�n ouders het eigenlijk liever niet hadden, zich aangetrokken voelde tot haar. Echter, dit weerhield hem er niet van om constant door te zoeken naar iemand, een vrouw (m/v), die hem zou kunnen helpen om door te breken als reclamestem. Een half jaar later zou het hem lukken eindelijk een reclame in te spreken. Het was dan wel voor Tel Sell geweest, en dus nagesynchroniseerd, maar het was wel zijn stem geweest die het Molenkoren Wonderkussen aan zou prijzen, en daar was Kasper al heel erg blij mee.
Daphne had hem verteld dat hij eigenlijk zou moeten proberen om het eerst als acteur, of bekende Nederlander, te maken, want dan kreeg je betere aanbiedingen voor reclames. In ieder geval had haar bekendheid ertoe geleid dat ze incontinentieslips aan had mogen prijzen, waarvoor ze binnen de reclamewereld veel lof had geoogst, en de reclame zelfs genomineerd was geweest voor de Eerste Hollandsche Reclame-prijs. Die reclame had dan wel niet gewonnen, de winnaar was een frisdranken-reclame welke gebruik maakte van naakte modellen die, slechts �gekleed� met een strategisch geplaatst dienblad, in een chique restaurant de drankjes serveerden aan oude mannen met grijs haar en driedelig pak, maar de erkenning was er in ieder geval geweest.
Een bekende Nederlandse dj hing in die tijd een zeer dubieus idee aan aangaande het �alternatieve� gehalte van bands: hoe meer lettergrepen een band had, hoe beter en a-commerciëler die band was. Bands met afkortingen die voor lange namen stonden telden niet mee. Daphne had hem eens ontmoet en vond hem maar een saaie, dooie lul met een slaapverwekkende stem, slechte één stapje hoger op de saaiheidsladder dan paleontologen, die op zich maar net iets minder erg waren dan het bestuderen van goudvissen, opmerkelijk genoeg iets waar Kasper in geïnteresseerd was. Hij had op zijn flat dan ook menig aquarium staan waar hij goudvissen in hield onder verschillende omstandigheden, om te kijken of hij verschillen in intelligentie kon waarnemen. Deze studie duurde nu al drie jaar, en had hem 57 goudvissen gekost wegens �vergeten te voeren�, �niet of slecht onderhouden van aquaria', � verkeerde levensomstandigheden� en gewoon �ouderdom�. Maar hij gaf het nog niet op, hoewel de studie nu op een tweede plan kwam te staan nu hij door wilde breken in de wereld van de reclamestemmen. De curve van goudvissterfte, welke hij bijhield op een Goudvismanagementprogramma op zijn computer, steeg dan ook naar ongekende hoogten. Daphne zou hem later uit verveling aangeven bij de PETA wegens dierenmishandeling, waarna opmerkelijk veel ruiten sneuvelden in Kaspers flat. Iets dat door bleef gaan tot eind 1999, toen hij verhuisde en bij Daphne introk. Ze woonde toen al een jaar op 3 (of was het 2?) alleen, want Simon was al weggegaan, vlak voor de scheiding, maar niet bij Wiekske ingetrokken; dat was toen alweer over en Simon woonde alleen in een flat middenin Den Haag, waar hij vaak ministers zag, vooral de toenmalige premier, die om één of andere reden altijd buiten rondliep. Naar eigen zeggen omdat hij dan beter na kon denken, maar Simon wist wel beter -- in de buurt waar de premier vaak aantrof was een homo-ontmoetingsplaats, en als je getrouwd bent wil je liever niet dat mensen achter dat soort dingen komen. Zo gaat dat nu eenmaal, niets aan te doen. Wiekske... Ja, wat eigenlijk met Wiekske? Ze heeft geen echt grote rol gespeeld in het leven van Simon, met haar rare ouders en domme naam en oppervlakkige interesses. Wat moet je met zo iemand? Dat dacht Simon ook, en daarom woont hij nu alleen. En blijft hij tot heel laat op en hoort hij bijna continu de stem van Kasper één of ander nagesynchroniseerd wondermiddel aanbieden tegen een "ongelooflijk lage prijs!" Ook Daphne hoort hij nog wel eens, maar lang niet zo vaak als vroeger; ze werd te oud en haar stem begon te breken, zodat ze voor reclames niet meer geschikt was. En omdat ze reclames deed wilde geen producent haar meer in een film hebben. Zo gaat dat nu eenmaal. Niets aan te doen. Simon slaapt nu ook op de grond, dat was hij nu eenmaal zo gewend en het spaarde veel geld uit voor een bed, wat hij besteedde aan boeken, die drie wanden van zijn flat bestreken, met uitzondering van de ramen en de deur. De vierde wand zat vol Lp's die hij bijna nooit meer draaide; hij was te oud daarvoor. Zo gaat dat nu eenmaal. Niets aan te doen.
"Maar hoe zit het nu met Kasper als buitenaards wezen? En met Wiekske als KGB-agente?" Ja, daar kan ik helaas niet op ingaan. M'n advocaat, begrijp je wel? Ik kan je echter wel vertellen dat het Kasper is gelukt om de intelligentie van een goudvis te verhogen, door middel van een goudvis-Kasper-hybride. Hij bleek toch niet geschikt genoeg om een mens-Kasper hybride te maken. Maar meer dan genoeg hierover -- het wordt tijd voor een ander kort verhaal. Misschien zelfs één met een dialoog erin, voor de verandering. Ik weet het nog niet zo 1-2-3, maar mettertijd kom ik er wel op. In ieder geval wordt Simon wat jonger, net als de rest van de spelers. Hoeveel jonger weet ik nog niet, maar ik denk zo midden-eind 20, begin 30. Het hele verhaal speelt zich af in een café, om de simpele reden dat daar altijd mensen in en uit komen, zodat er genoeg te beleven valt (mocht dat nodig zijn). Een eenakter dus, waarin Simon iemand wordt die iedereen haat, gewoonweg omdat hij ze te dom vindt, hoewel dat niet duidelijk wordt. Daarom zeg ik het ook nu, en niet straks. (Wat een gedoe!)
Dit is de cast van: Café De Gewiekste Fluim